Η εκδίκηση του προφιτερόλ!

… Ήταν Σεπτέμβρης. Όλα ξεκίνησαν όταν θέλησα να φύγω από την παλιοφυλλάδα στην οποία δούλευα. Ναι είμαι συντάκτρια. Ναι, είμαι δημοσιογράφος. Το ομολογώ! Και αμαρτία ουκ έχω. Ή μάλλον, έχω. Επειδή δεν έδωσα πέντε μούντζες τόσον καιρό που εργαζόμουν εκεί. Μιάμιση ώρα να πάω στη δουλειά, μιάμιση να γυρίσω στο σπίτι. Να παριστάνω τη συντάκτρια, την γραμματέα (περικοπές βλέπεις για να …ανταπεξέλθει η επιχείρηση που νοιάζεται για τα στελέχη της! Ναι, πως, στελέχη με 750 το μήνα και να λέμε και ευχαριστώ.), αλλά και την καθαρίστρια τουαλέτας (περικοπές Μέρος 2^ο , η Φιλιππινέζα της γειτονιάς σας εύχεται Καλό Πάσχα, ζήτω η χλωρίνη και το Detol!).

Πριν την αποφράδα εκείνη ημέρα της αποχώρησής μου (απόλυσης πείτε και είστε μέσα), έψαχνα απεγνωσμένα να βρω άλλη δουλειά, σε άλλο μέσο. Η μοίρα με έσπρωξε στα σκαλοπάτια ταξιδιωτικού περιοδικού, όπου ο κύριος εκδότης και μεγαλοδημοσιογράφος με καλωσόρισε λέγοντάς μου, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι ναι μεν έχω προοπτικές, αλλά τα κείμενά μου είναι για πέταμα. Και αν ήθελα, να εργαζόμουν με λιγότερα χρήματα σε ένα …γνωστό περιοδικό, παρά για περισσότερα σε μία άγνωστη εφημερίδα (αυτή στην οποία ήδη εργαζόμουν δηλαδή). Πόσα λιγότερα από 750 ευρωπουλάκια κύριε Τάδε μου; Και καλά, εσάς δεν σας ‘γοήτευσαν’ ούτε στο ελάχιστο τα κείμενα τα οποία σας έδειξα στη συνέντευξη. Γιατί όμως μου προτείνετε εμμέσως πλην σαφώς δουλειά; Μήπως επειδή θέλετε κορόιδα να δουλεύουν για εσάς και να γράφουν ολόκληρο το περιοδικό σας, γιατί εσείς μόνο με το editorial ασχολείστε;

Πίσω στα δικά μας όμως… Χρόνος: Αρχές Οκτώβρη. Η εργασία στη δουλειά μου συνεχιζόταν και ξαφνικά (αφού χώρισε με το γκομενάκι και επέστρεψε στον παλιό ξινό του εαυτό) ο κύριος εκδότης μου αποφάσισε ότι έπρεπε ντε και καλά να κάνω δυο δουλειές, χωρίς ωράριο βεβαίως βεβαίως (με ώρα προσέλευσης όποια ήθελε εκείνος και ώρα για να με δει το σπίτι μου άγνωστη με βάρκα την ελπίδα πως θα βρω ανοιχτό το μετρό). Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, μετά από έναν πόλεμο νεύρων, πήρα των ομματιών μου και έφυγα.

Μέσα Δεκέμβρη… Οι καιροί είναι δύσκολοι, εργασία – και χαρά- πουθενά, τα έξοδα έτρεχαν, άνοιξα Χρυσή Ευκαιρία και βρήκα δουλειά σε ζαχαροπλαστείο. Εκτός από τα 800 το μήνα μετά από τρελή ορθοστασία, κούραση και μηδενικό αυτοσεβασμό (γιατί, πώς να έχεις αυτοσεβασμό μετά από τόσα χρόνια σπουδών και δουλειάς, εργαζόμενη ως πωλήτρια για άγνωστο πόσο και η πιο συχνή ατάκα που χρησιμοποιείς είναι : «1, 200…να το αφήσω;»)

Το άγχος για το μέλλον καραδοκούσε και έκανε την εμφάνισή του με τη μορφή ενός προφιτερόλ. Οικογενειακού μεγέθους! Γιατί τελικά το μέγεθος μετράει. Έτσι λένε τουλάχιστον. Το άγχος όμως έπαιρνε διαστάσεις προφιτερόλ για πρώτη θέση στο βιβλίο Γκίνες. «Σε πόσον καιρό θα βρω πάλι δουλειά; Θα χάσω και τις λίγες γνωριμίες που έχω με δυο τρεις συναδέλφους – οι οποίοι φυσικά τραβάνε πάνω κάτω το ίδιο λούκι με το δικό μου». Το άγχος είναι αδυσώπητο. Αμείλικτο. Και μεταμορφώνεται διαρκώς. Αυτή τη φορά πήρε το σχήμα ενός μπακλαβά. Χθες μεταμορφώθηκε σε τρία μακαρόν κρέμας και σήμερα σε αμυγδαλωτό. Το άγχος και η ζυγαριά έγιναν σύμμαχοι. Το άγχος μου τελικά είναι ελαφρύτερο από εμένα. Μόλις ανακάλυψα ότι πήρα 4 κιλά και αν συνεχίσω έτσι, σε λίγο καιρό δε θα με χωράει ολόκληρο το εργαστήρι ζαχαροπλαστικής.

Έτσι αποφάσισα να πάρω διαζύγιο και από το άγχος και από τα θεσπέσια κατά τα άλλα desserts του ζαχαροπλαστείου, όπου δουλεύω. Σε αυτή μου την απόφαση με βοήθησε μια φίλη μου, η οποία μου έγραψε σε ένα της μήνυμα: don’t worry, feeling ‘stressed’ is ‘desserts’ backwards!

….Και τότε άρχισε η δίαιτα της λαχανόσουπας.