... να χορέψω ένα ζεϊμπέκικο, να αναλογιστώ 'μετά τι', να σκεφτώ 'τις πταίει', να μαζέψω τα κομμάτια μου, να ανεβάσω το βρακί μου, που μου το' χουν κατεβάσει και που μου αραδιάζουν βλακείες για 'συναίνεση' και 'θυσίες', αλλά... τίποτα. Κενό. Blank, που λένε οι Άγγλοι. Blanc, που λένε οι Γάλλοι. Bianco, που λένε οι Ιταλοί. Skata, που λένε οι Έλληνες.Ερωτήματα του τύπου ' υπάρχει ζωή μετά θάνατον;', 'πού πήγε η αγάπη που με πέταγε στα σύννεφα;', 'έρωτας, αυτός ο άγνωστος;' , 'πού θα βρω λεφτά να πληρώσω το νοίκι;', 'πού θα βρω δουλειά, που δε θα θέλω να τους σκοτώσω όλους', βασανίζουν την ταλαιπωρημένη μου ύπαρξη. Shit! All over!
Αυτά από μένα.... Τα λέμε σύντομα και.... πιο αισιόδοξα. Ενδεχομένως!
ΥΓ. Μόλις μπήκε η αδερφή μου σπίτι τραγουδώντας. Με ρωτάει 'εδώ είσαι'; Ε! Δε με βλέπεις; Jesus Christ Zouper Star!
