Πάει πολύς καιρός από τότε που διάβαζα κριτικές κινηματογράφου. Όχι λόγω σνομπισμού. Απλά δεν τύχαινε. Ήταν βράδυ. Ένα μοναχικό βράδυ, που απλά ήθελα να δω μια ανάλαφρη, αλλά χαριτωμένη ταινία και να πέσω ευθύς αμέσως μετά τους τίτλους τέλους για ύπνο. Έκανα όμως το ολέθριο σφάλμα: μπήκα στο ίντερνετ, διάβασα μια κριτική του Couples Retreat (ελληνιστί, Ζευγάρια στα Βαθιά) και αποφάσισα να ‘κατεβάσω’ την ταινία.
Ο ‘συγγραφέας’- κριτικός- άσχετος με το είδος ή ίσως ένα 5χρονο παιδάκι που αντί να μπει στην αίθουσα για να δει τον Άρθουρ και την Εκδίκηση του Μαλταζαρ, μπερδεύτηκε και … απόλαυσε τα Ζευγάρια στα Βαθιά, έγραψε το παρακάτω:
“Στο «Couples Retreat» μόνο και μόνο με το πάθος με το οποίο προσπαθεί να καταφέρει αυτό που έχει στο μυαλό του, με πολύ κωμική χροιά, αξίζει τον κόπο να τον απολαύσεις.”
“Το γέλιο, ευτυχώς, δεν λείπει αλλά σε κάποια σημεία τα πράγματα γίνονται υπερβολικά. Όπως και να έχει, το «The Couples Retreat» προσφέρει μερικές ευχάριστες στιγμές και δεν απασχολεί το μυαλό, δίνοντας σου μόνο αυτά που μπορεί...”
… Και γω σας λέω το εξής: ΌΧΙ! Τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Η ταινία δεν είναι κωμωδία. Η ταινία δεν προκαλεί γέλιο. Η ταινία προκαλεί τάσεις αυτοκτονίας. Μην τη δείτε στο σινεμά. Μην τη δείτε στο σπίτι. Μην ξοδέψετε τα 8 πολύτιμά σας ευρώ. Η ταινία έπρεπε να φέρει το σήμα ‘Ακατάλληλο για ανηλίκους… και ενήλικες’ και μαζί με το Χ σε κόκκινο κύκλο, να έχει δύο αντικαταθλιπτικά και μια νεκροκεφαλή. Η ταινία με έκανε και εκτίμησα απεριόριστα τον Ζαν Κλωντ Βαν Νταμ, τον Στίβεν Σιγκάλ, τον Ντολφ Λούντγκρεν και τα υπόλοιπα ‘ταλαντούχα’ παιδιά, που απ’ ότι φαίνεται τόσα χρόνια είναι εντελώς παρεξηγημένα. Και γι’ αυτό τους ζητώ ταπεινά συγγνώμη.
ΥΓ. Χθες είδα Σιγκάλ και το ευχαριστήθηκα!!!
ΥΓ2. Η παραπάνω φωτό αποτελεί και το καλύτερο στιγμιότυπο της ταινίας....
Υπογραφή: Μια φαν του Γκοντάρ, του Μπουνιέλ και του Βαν Σαντ….
