Be Happy- Go Lucky!

Κηδεύομεν σήμερον, την παλιά συσκευασία των πολυαγαπημένων μας Lucky Strike, μαζί με την παλιά τιμή τους.... Εις το Όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.
Αντί για στεφάνι, οι συγγενείς και φίλοι μπορούν να δωρίσουν τα χρήματα στο Ίδρυμα Υπέρ Απόρων Καπνιστών.

Βαφτίζουμε το παιδάκι μας και σας περιμένουμε μαζί με τη νονά British American and Tobacco Inc στον Iερό Nαό Παμμέγιστων Περιπτέρων της Λ. Βουλιαγμένης στις 12:30 μ.μ. Η παρουσία σας στο Μυστήριο θα μας δώσει ....μεγάλη χαρά και θα ανεβάσει τις τιμές ε(υ)φορίας για μας, αλλά και για εσάς.  Oι γονείς.... Μετά τη βάπτιση σας περιμένουμε στην αίθουσα ψυχαγωγίας του Υπουργείου Οικονομικών. Τιμή εισόδου: 3.80 ευρώ.

ΥΓ. Εσείς διαλέγετε την εκδοχή που σας αρέσει.... Άλλοι, όμως, διάλεξαν την τιμή.... Be happy- Go Lucky!

Δέκα πράγματα που συνέβησαν σήμερα....

1) Ξύπνησα με τρομερούς πόνους .... το βάψιμο θέλει μπράτσα κι εγώ είμαι αγύμναστη.
2) Πήγα στα ΚΕΠ για να πάρω την άδεια του παπακίου μου και εξυπηρετήθηκα σε 2 λεπτά. Γίνονται και θαύματα!
3) Πήγα στον ΟΑΕΔ και εξυπηρετήθηκα σε 5 λεπτά. Μάλλον, είναι η τυχερή μου μέρα.
4) Ήπια καφέ στη λιακάδα .... με τη λιακάδα, στους πολυσύχναστους δρόμους του Παγκρατίου.
5) Συνομίλησα με έναν φίλο που είχα να τα πω καιρό.... Τελικά, οι οικογενειάρχες έχουν πάντα τα ίδια νέα... Πάνες, βρεφονηπιακός κλπ....
6) Κάλεσα μια φίλη για φαγητό.... Πάντα υπάρχει ένα πειραματόζωο διαθέσιμο.
7) Συμμάζεψα το σπίτι μου, επειδή κάλεσα τη φίλη μου για φαγητό.... η μισή ντροπή δική μου, ολόκληρη η φρίκη δική της!
8) Έψησα ψάρια και βρώμισε το τετράγωνο κολλιό και μπρόκολο. Οι γείτονες ήδη μαζεύουν υπογραφές για να μου δώσουν τα παπούτσια στο χέρι.
9) Περιμένω τον ασφαλιστή μου σε μία ώρα. Ψάχνω το συμβόλαιό μου. Πού σκατά το έχω καταχωνιάσει;
10) Το skouliki πήζει στη δουλειά και εγώ το μόνο που έχω να πω είναι 'Υπομονή'.

ΥΓ. Today is a good day.... but the night is still young.

Μια στάση εδώ....

... να χορέψω ένα ζεϊμπέκικο, να αναλογιστώ 'μετά τι', να σκεφτώ 'τις πταίει', να μαζέψω τα κομμάτια μου, να ανεβάσω το βρακί μου, που μου το' χουν κατεβάσει και που μου αραδιάζουν βλακείες για 'συναίνεση' και 'θυσίες', αλλά... τίποτα. Κενό. Blank, που λένε οι Άγγλοι. Blanc, που λένε οι Γάλλοι. Bianco, που λένε οι Ιταλοί. Skata, που λένε οι Έλληνες.
Ερωτήματα του τύπου ' υπάρχει ζωή μετά θάνατον;', 'πού πήγε η αγάπη που με πέταγε στα σύννεφα;', 'έρωτας, αυτός ο άγνωστος;' , 'πού θα βρω λεφτά να πληρώσω το νοίκι;', 'πού θα βρω δουλειά, που δε θα θέλω να τους σκοτώσω όλους', βασανίζουν την ταλαιπωρημένη μου ύπαρξη. Shit! All over!
Αυτά από μένα.... Τα λέμε σύντομα και.... πιο αισιόδοξα. Ενδεχομένως!


ΥΓ. Μόλις μπήκε η αδερφή  μου σπίτι τραγουδώντας. Με ρωτάει 'εδώ είσαι'; Ε! Δε με βλέπεις; Jesus Christ Zouper Star!

Αγαπάς την μπαργούμαν; Απόδειξη!

Τον τελευταίο καιρό, έχω καταπιαστεί με ένα καινούργιο χόμπι: Μαζεύω αποδείξεις. Όχι για μένα. Αλλά για τη φουκαριάρα... την κολλητή μου. Και τους φίλους της. Και τους γνωστούς μου. Και τους γνωστούς των γνωστών μου. Πολλοί άνθρωποι με κοινά ενδιαφέροντα.
Σάββατο βράδυ. Δουλεύω στο μπαράκι. Άνεργη πλην τίμια δημοσιογράφος, πρέπει να ζήσω. Bartender it is! Ανάμεσα σε σφηνάκια τεκίλας και βότκας, μεταξύ τυριού και αχλαδιού, ο πιο μοντέρνος τρόπος για να πιάσεις κουβεντο-καμάκι είναι να α) να μιλήσεις για τον καιρό, β) να ζητήσεις το τηλέφωνο της μπαργούμαν, γ) να μιλήσεις για το 'Αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξη.' Η επιλογή Γ είναι η πιο δημοφιλής. Η συζήτηση αρχίζει χλιαρά με το 'Τι δήλωσες πέρυσι στην εφορία', συνεχίζει με περισσότερο πάθος με ερωτήματα του τύπου 'Τι επιστροφή είχες' και κορυφώνεται στο 'Πόσες αποδείξεις έχεις μαζέψει;'. Το 'αγόρι' που κάθεται μπροστά στη μπάρα σου και σε βομβαρδίζει με τέτοιου είδους ερωτήσεις, για να κερδίσει το ενδιαφέρον σου, την εύνοιά σου και, γιατί όχι, και τον αριθμό του τηλεφώνου σου, είναι έτοιμο για την τελική μάχη μεταξύ του ιδίου και των υπολοίπων υποψηφίων 'μνηστήρων':
Μαζεύει όσο πιο γρήγορα μπορεί, όσες περισσότερες αποδείξεις μπορεί και στις δίνει. Πηδάει πάνω από τους άλλους θαμμώνες, κάνει άλμα εις ύψος, προσγειώνεται στο τραπεζάκι, όπου συμπαθέστατο ζευγαράκι ερωτοτροπεί, αγκαλιά με δυο ποτήρια κρασί. Αγαπάς την μπαργούμαν; Απόδειξη! Απόδειξη για τρεις Heineken: 15 ευρώ. Απόδειξη για δύο τζιν- τόνικ: 14 ευρώ. Κάνει γύρα τη μπάρα και μαζεύει αποδείξεις. Και αν είναι και πολύ απελπισμένος, μαζεύει και κανά άπλυτο ποτήρι. Αντί για σφηνάκι, κερνάει αποδείξεις. Και αν δεν έχεις πειστεί για τις αγνές του προθέσεις, σου δίνει και το τελειωτικό χτύπημα: "Υπάρχει ένα προγραμματάκι στο ίντερνετ, όπου κάνεις υπολογισμό των αποδείξεων που έχεις μαζέψει. Μου δίνεις το e-mail σου για να στο στείλω;"..... Και η μπαργούμαν πέφτει ξερή!

Φοβού τους κριτικούς και μα*****ς λέγοντες!

 

Πάει πολύς καιρός από τότε που διάβαζα κριτικές κινηματογράφου. Όχι λόγω σνομπισμού. Απλά δεν τύχαινε. Ήταν βράδυ. Ένα μοναχικό βράδυ, που απλά ήθελα να δω μια ανάλαφρη, αλλά χαριτωμένη ταινία και να πέσω ευθύς αμέσως μετά τους τίτλους τέλους για ύπνο. Έκανα όμως το ολέθριο σφάλμα: μπήκα στο ίντερνετ, διάβασα μια κριτική του Couples Retreat (ελληνιστί, Ζευγάρια στα Βαθιά) και αποφάσισα να ‘κατεβάσω’ την ταινία.
Ο ‘συγγραφέας’- κριτικός- άσχετος με το είδος ή ίσως ένα 5χρονο παιδάκι που αντί να μπει στην αίθουσα για να δει τον Άρθουρ και την Εκδίκηση του Μαλταζαρ, μπερδεύτηκε και … απόλαυσε τα Ζευγάρια στα Βαθιά, έγραψε το παρακάτω:
“Στο «Couples Retreat» μόνο και μόνο με το πάθος με το οποίο προσπαθεί να καταφέρει αυτό που έχει στο μυαλό του, με πολύ κωμική χροιά, αξίζει τον κόπο να τον απολαύσεις.”
“Το γέλιο, ευτυχώς, δεν λείπει αλλά σε κάποια σημεία τα πράγματα γίνονται υπερβολικά. Όπως και να έχει, το «The Couples Retreat» προσφέρει μερικές ευχάριστες στιγμές και δεν απασχολεί το μυαλό, δίνοντας σου μόνο αυτά που μπορεί...”
… Και γω σας λέω το εξής: ΌΧΙ! Τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Η ταινία δεν είναι κωμωδία. Η ταινία δεν προκαλεί γέλιο. Η ταινία προκαλεί τάσεις αυτοκτονίας. Μην τη δείτε στο σινεμά. Μην τη δείτε στο σπίτι. Μην ξοδέψετε τα 8 πολύτιμά σας ευρώ. Η ταινία έπρεπε να φέρει το σήμα ‘Ακατάλληλο για ανηλίκους… και ενήλικες’ και μαζί με το Χ σε κόκκινο κύκλο, να έχει δύο αντικαταθλιπτικά και μια νεκροκεφαλή. Η ταινία με έκανε και εκτίμησα απεριόριστα τον Ζαν Κλωντ Βαν Νταμ, τον Στίβεν Σιγκάλ, τον Ντολφ Λούντγκρεν και τα υπόλοιπα ‘ταλαντούχα’ παιδιά, που απ’ ότι φαίνεται τόσα χρόνια είναι εντελώς παρεξηγημένα. Και γι’ αυτό τους ζητώ ταπεινά συγγνώμη.

ΥΓ. Χθες είδα Σιγκάλ και το ευχαριστήθηκα!!!
ΥΓ2. Η παραπάνω φωτό αποτελεί και το καλύτερο στιγμιότυπο της ταινίας....

Υπογραφή: Μια φαν του Γκοντάρ, του Μπουνιέλ και του Βαν Σαντ….

Sexy comeback!!!!

Ο λόγος που έλειπα τόσον καιρό είναι ο εξής, χωρίς περιστροφές και γελοίες δικαιολογίες:
Κουράζομαι πολύ, αφού το κοιμάμαι το πρωί, επειδή τη νύχτα ντύνομαι σούπερ ήρωας.
Ιδού παραπάνω και τα αποδεικτικά στοιχεία των λεγομένων μου.


P.S. Μου λείψατε!!!